|
|
Albert SAMAIN (1858-1900)
Als ik aan je voeten sta...
Als ik aan je voeten ben, als een toegewijde in de tempel
Bewegingloos en vroom, als ik vurig kijk
Je prachtige mond waar een aanbeden glimlach zweeft,
Je blonde haar glanst als een gouden helm,
Je gebogen ogen waaruit een snoezige zoetheid valt,
Je slanke nek die tevoorschijn komt uit een vloed van mousseline,
De schaduw van je lange wimpers op je wang en je borsten
Waar mijn jaloerse kussen in zwermen vallen,
Als ik je leven zo door elke porie opzuig,
En, als een brandend wierookvat dat verdampt,
Als ik voel, met een verheven stralende sensatie,
Heel mijn hart in lange stromen rokend naar jouw schoonheid,
Toch achtervolgt dit onvervulde ijdele verlangen me
Om de ogen van je levende minnaar mee te nemen,
Om ze in mijn hart te plaatsen zoals men een juweel bewaart
Om ze altijd en overal te vinden.
Ook als ik vertrek, om in mijn ziel te bewaren
Nog steeds een beetje van jou stralend, zoete vlam,
Naar de lippen die je naar de lippen van mijn geliefde houdt
In lange teugen, in lange teugen, ik drink waanzinnig
Met een dorst naar de woestijn, vraatzuchtig, onlesbaar,
Alsof ik je uit je leven wilde halen! ...
Maar tevergeefs... want nauwelijks een laatste keer
Heb ik je mijn allerhoogste hart binnen handbereik gestuurd,
Ik vind mezelf alleen op het geluidspad
In de straat waar daar je raam nog schijnt,
Ik voel me tussen de nachtelijke wind uitademen
Alles wat ik van je afnam om weg te komen...
En van al zijn schatten leegt mijn droevige hart,
Want jouw subtiele liefde, oh vrouw, is vloeiender
Dat levende water, dat we putten uit bronnen in het bos
En dat we, ondanks alles, door onze vingers voelen lekken...
|
