|
|
De zee
van de uitgestrekte zeeën filosofische beeld,
U alstublieft in het hart van rusteloze verdriet:
Wanneer uit uw schoot door de gekwelde winden,
Wanneer valkuilen en oude stakingen komen
uit de geluiden, melancholische stemmen,
De ziel getenderd in haar dromen is verloren,
En, misleid om aan te denken,
Net als de golven van geruis in rumoer,
Het mengen met alle natuur:
Met de wind, in de diepte van de woestijn,
kreunt ze langs de wilde bossen,
op de oceaan vliegt met stormen,
Grounds in bliksem, en donders in de zeeën.
Maar wanneer de dag op de trillende
golven weggaat om te sterven; wanneer, glimlachend encor,
het oude zonne-ijs van paars en goud
, het veranderende groen van de sprankelende zeeën,
In verre, vluchtende en fluweelachtige,
In het aandrijven van mijn gedachten en mijn zicht,
creëer ik graag betoverende
werelden baden in het water van een onbekende zee.
Het vurige verlangen, de winnende hindernissen, de
vondsten, de oevers van het platteland,
plaatsen van vrede, eilanden van geluk,
waar
ik mij, vervoerd door de zoete chimaera's, overlaat aan de dromen van mijn hart.
François-René de Chateaubriand,
|
