|
|
Van liefde ken je alleen de zoete
kusten,
De strelingen van de nacht en zijn contouren,
De kussen op de reliëfs van zijn landschappen,
Reist naar het centrum van haar lichaam-fluweel.
De seizoenen kraken harten en
passies
Treur beide zielen en hun eenzaamheid;
De tonen van verveling spelen hun klaagzang
Op de stiltes van het leven, uit gewoonte,
Zwart-witte akkoorden op het toetsenbord van
jaar
Die de grenzen van geen terugkeer bereiken;
Je draait de handen van de tijd op de
bellen
Van zijn nachten die vergeten zijn dagen te verlichten
Omdat
Van liefde ken je alleen de zoete
kusten,
De strelingen van de nacht en zijn contouren,
De kussen op de reliëfs van zijn landschappen,
Reist naar het centrum van haar lichaam-fluweel.
Je woorden gingen verloren in de steegjes van de
tijd,
Deze woorden die vandaag de dag de
stilte
En zal verdwalen in de zeilen van de wind
Door zijn ziel naar zijn hoop te dragen.
Zijn hart is een perkament bekleed met rijmpjes,
Alexandrijnse rijmpjes verstrengeld met een glimlach,
Woorden delen, sublieme muziek
Waar gekleurde noten hun zingen
zucht.
Maar
Van liefde ken je alleen de zoete
kusten,
De strelingen van de nacht en zijn contouren,
De kussen op de reliëfs van zijn landschappen,
Reist naar het centrum van haar lichaam-fluweel.
Je kent niet alle liefde
gezichten,
Je kent niet alle liefde
scheepswrakken.
|
